Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

neque homines magis asinos umquam vidi

  • 1 asinus

    ī m.
    1) осёл (Arcadicus Pl; Reatinus Vr — лучшие породы шли из греч. Аркадии и из итал. города Reate)
    qui asinum non potest, stratum caedit погов. Pt — кто не может бить по ослу, тот бьёт по попоне (ср. русск. «не по коню, а по оглоблям»)
    a. ad lyram погов. Vrосёл у лиры (о тупом, бездарном человеке)
    2) бран. осёл Ter, C

    Латинско-русский словарь > asinus

  • 2 asinus

    asinus, ī, m., der Esel, I) eig.: asinus aut musimo aut aries, Cato fr.: asinus Arcadicus, Plaut., Reatinus, Varr. fr.: molarius et plostrarius, Cato: ferus, Varr. u. Amm.: tardus, Augustin.: asinorum grex, Varr.: Calatiae asinum tripedem natum, Liv.: longum est mulorum utilitates persequi et asinorum, Cic.: et non pistrino traditur atque asino, dem Esel (um ihn zu treiben), Catull. – Die besten Esel bei den Griechen kamen aus Arkadien, bei den Römern aus Reate, Varr. r. r. 2, 6, 1 sqq. (auch übh. über die Eselzucht). – Sprichw., qui asinum non potest, stratum caedit, auf den Sack schlägt man und den Esel meint man, Petr. 45, 8: asinus in tegulis, der Esel auf dem Dach, von einer seltenen Erscheinung, Petr. 63, 2: asinus ad lyram, der Esel beim Lautenschlagen, von einem rohen, gegen alle Musenkünste unempfindlichen Menschen, nach Varr. sat. Men. 543 b. Gell. 3, 16, 13 (wo griech. si erunt ονοι λύρας); vgl. Hier. ep. 27, 1 asino lyra superflue canit. – II) übtr.: a) ein Esel, Einfaltspinsel, als Benennung eines einfältigen Menschen, neque homines magis asinos umquam vidi, Plaut. Pseud. 136: scio te voluisse et me asinum germanum fuisse, Cic. ad Att. 4, 5, 3. – als Schimpfwort, quid tu autem huic, asine, auscultas? Ter. adelph. 935: quid nunc te, asine, litteras doceam? non opus est verbis, sed fustibus, Cic. Pis. 73. – bei Verhöhnung, asinum tantum, Ter. eun. 597. – b) Esel = bissiger Mensch, asinus albus, Quint. 6, 3, 57.

    lateinisch-deutsches > asinus

  • 3 asinus

    asinus, ī, m., der Esel, I) eig.: asinus aut musimo aut aries, Cato fr.: asinus Arcadicus, Plaut., Reatinus, Varr. fr.: molarius et plostrarius, Cato: ferus, Varr. u. Amm.: tardus, Augustin.: asinorum grex, Varr.: Calatiae asinum tripedem natum, Liv.: longum est mulorum utilitates persequi et asinorum, Cic.: et non pistrino traditur atque asino, dem Esel (um ihn zu treiben), Catull. – Die besten Esel bei den Griechen kamen aus Arkadien, bei den Römern aus Reate, Varr. r. r. 2, 6, 1 sqq. (auch übh. über die Eselzucht). – Sprichw., qui asinum non potest, stratum caedit, auf den Sack schlägt man und den Esel meint man, Petr. 45, 8: asinus in tegulis, der Esel auf dem Dach, von einer seltenen Erscheinung, Petr. 63, 2: asinus ad lyram, der Esel beim Lautenschlagen, von einem rohen, gegen alle Musenkünste unempfindlichen Menschen, nach Varr. sat. Men. 543 b. Gell. 3, 16, 13 (wo griech. si erunt ονοι λύρας); vgl. Hier. ep. 27, 1 asino lyra superflue canit. – II) übtr.: a) ein Esel, Einfaltspinsel, als Benennung eines einfältigen Menschen, neque homines magis asinos umquam vidi, Plaut. Pseud. 136: scio te voluisse et me asinum germanum fuisse, Cic. ad Att. 4, 5, 3. – als Schimpfwort, quid tu autem huic, asine, auscultas? Ter. adelph. 935: quid nunc te, asine, litteras doceam? non opus est verbis, sed fustibus, Cic. Pis. 73. – bei Ver-
    ————
    höhnung, asinum tantum, Ter. eun. 597. – b) Esel = bissiger Mensch, asinus albus, Quint. 6, 3, 57.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > asinus

  • 4 asinus

    ăsĭnus, i, m. [acc. to Benfey, I. p. 123, and Hehn foll. by Curtius, an oriental word, perh. the Heb., asina; cf. Goth. asilus; Lith. asilas; Erse, assul; Celt. asen or assen; Engl. ass; and Gr. onos, which latter two forms the Lat. seems to have in combination], an ass.
    I.
    Lit., Cato, R. R. 10, 1; 11, 1; Varr. R. R. 2, 1, 14; 2, 6, 1 al.; Col. 6, 37, 8; 6, 7, 1 al.; Plin. 8, 43, 68, § 167 sqq. et saep.; Vulg. Gen. 12, 6; ib. Isa. 1, 3; ib. Luc. 13, 15; 14, 5 et persaepe.—Prov.:

    qui asinum non potest, stratum caedit,

    i. e. he, that cannot find the offender, avenges himself on the unoffending, Petr. 45, 8:

    in tegulis, of an odd appearance,

    id. 45, 63: ad lyram, of an awkward man, acc. to Varr. ap. Gell. 3, 16:

    sepulturā asini sepelietur, of a contemptible and unworthy man,

    Vulg. Jer. 22, 19.—
    II.
    Trop., an ass, a dolt, simpleton, blockhead:

    neque ego homines magis asinos umquam vidi,

    Plaut. Ps. 1, 2, 4; Ter. Heaut. 5, 1, 4. —Hence, as a term of insult:

    Quid tu autem huic, asine, auscultas?

    Ter. Ad. 5, 8, 12; id. Eun. 3, 5, 50:

    Quid nunc te, asine, litteras doceam? Non opus est verbis, sed fustibus,

    Cic. Pis. 30.

    Lewis & Short latin dictionary > asinus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»